-दिनेशप्रसाद अधिकारी, बेनीघाट रोराङ-१० ,धादिङ

म सानो छँदा 
मेरी आमाले मलाई 
हात समाई समाई 
डोर्‍याई डोर्‍याई
जीवनको यात्रामा 
क ख रा सिकाउनुभयो ।
कति माया ! कति स्नेह !!
सन्तान प्रति, मेरी आमाको ।
कहिले बुईमा, कहिले काखीमा च्यापेर 
आमाले धर्ती चिनाउनुभयो ।
कहिले आँधी ,कहिले वर्षा सहेर
टेकेर समयका भर्‍याङहरू
आँसु पुछेर आमाले 
आफू भोको बसेर 
यात्रामा मलाई डोहोर्‍याइरहनुभयो ।
मैनबत्ती जस्तै आफू जलेर 
कहिले खुसी बटुल्दै 
कहिले सपना बटुल्दै
आमासँगैको यात्रामा 
गन्तव्य खोजिरहेँ, खोजिरहेँ ।
कैयौं चाडपर्वसँगै 
कैयौं बिहानीसँगै 
खुसी बटुल्दै, रमाउँदै 
कहिले दशैंमा,
लिङ्गे पिङमा
कहिले तिहारमा 
देउसे भैलोमा
साथीहरूसँग रमाउँदै 
गाउँ र बस्तीबस्तीमा 
यात्रामा लम्की रहेँ, लम्की रहेँ । 
सानो छँदा, आमासँगैको यात्रामा पछ्याउँदै
खुसी बटुल्दै, रमाउँदै 
गन्तव्यमा कुदिरहेँ, कुदिरहेँ ।